Groene velden
Op de fiets van Bree naar Helden
Mijn drukke hoofd
Blijft steeds maar malen
En beveelt me niet te falen
Opeens begint mijn hart
Te spreken
Bezorgt me kriebels-prikkels-steken
Je maakt jezelf
Onnodig klein
Omarm jezelf, je mag er zijn
Er drupt een traan
Over mijn wang
En ik ben niet langer bang
Opgekrabbeld
Opgeladen
Fiets ik weer over de paden
Ik ben zo dankbaar
Voor mijn baan
Ik kan de hele wereld aan
Lieve collega's
Wat voelt het fijn
Dat ik ben wie ik mag zijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten