Mien geveul en mien verstank

Dit zeer persoonlijke gedicht heb ik geschreven voor mijn vader en voorgelezen tijdens zijn uitvaart in de kerk op 14 juli 2011

Mien geveul en mien verstank zitte nimmer op ein lien

Miene kop zaet ‘ut is good zoë’ ik zou dankbaar môtte zien
Maar mien hert baökt dieke traone en löpt euver van verdreet
Zônger uch te môtte laeve, wie môt det noow, det kin toch neet?

Ik weit det ik ug los mot laote, want ge ziet noow vreej
Maar ik kin ug nog neet misse en ik heel uch leever heej
Negetig waas zat vur ug umdet ge neet mièr kôs 
Neemus hei gedach det dao nog ein jaor beej môs

Ik bin gelökkig det ik ug zoëlang hebbe moge kinne
Maar daodoor is ut noow ok des te leger heej van binne
Ôzze band waar altied good, woord zelfs sterker jaor nao jaor
En dae kin noeit waere verbroke auk al is ug laeve klaor

Al ziet ge noow wiet weg, ge ziet dichter beej den oeit
Geej blief vur altied in mien hert, paps, ik vergaet ug noeit
Mien geveul geit euverwinne, det zaet auk mien verstank
Want wat ik binne in mig veul, schuuft neemus aan de kank